Na początku lat 70-tych zeszłego stulecia w Japonii poszukiwano nowych technik terapeutycznych. Taśma kinezjologiczna (tape) została wynaleziona jako elastyczny, przepuszczający powietrze i samoprzylepny tape, który odpowiadał właściwościom elastycznym ludzkiej skóry i w efekcie  doprowadził w połączeniu z wiedzą z zakresu kinezjologii do całkowicie nowej koncepcji leczenia. W związku z tym „Kinezjotaping“ stanowi obecnie nieodłączną część składową wielu terapii.

Wielu specjalistów podkreśla, że nie jest to metoda, która powinna być stosowana jako jedyna forma terapii, ale jako uzupełnienie kompleksowej opieki. Same taśmy nie zawierają środków przeciwbólowych, ale odpowiedni sposób ich aplikacji może realnie przyczynić się do redukcji bólu i utrzymania efektów terapii (np. osiągnięty zakres ruchomości, zmniejszenie obrzęku).

Kinezjotaping z powodzeniem stosowany jest w profilaktyce, fizjoterapii sportowej, przy różnego rodzaju bólach, ortopedii, traumatologii, pediatrii czy neurologii. Odpowiednia aplikacja kinesiotapingu stanowi też element terapii przeciwobrzękowej oraz przyczynia się do utrzymania efektów drenażu limfatycznego, np. u kobiet po mastektomii czy pacjentów z obrzękami nóg.

Taśmy do kinesiotapingu naklejane są na odtłuszczoną i pozbawioną włosów skórę, dzięki czemu zwiększa się trwałość aplikacji (zwykle jedna aplikacja utrzymuję się około 5 dni). W przypadku, gdy taśmy powodują swędzenie/pieczenie w miejscu naklejenia lub zwiększenie dolegliwości bólowych, należy je niezwłocznie odkleić.