Główne założenia metody Bobath zostały stworzone przez fizjoterapeutkę Bertę Bobath i neurologa Karla Bobath już w latach 40. XX wieku. Przez lata była ona poddawana modyfikacjom, które powstały dzięki obserwacjom prawidłowego i nieprawidłowego rozwoju dzieci oraz osiągnięciom nauki w dziedzinie medycyny i neurofizjologii.

Celem usprawniania według metody Bobath jest doprowadzenie pacjenta do maksymalnej samodzielności, na jaką pozwala uszkodzenie struktur Ośrodkowego Układu Nerwowego.

Głównymi założeniami metody Bobath są:

• stosowanie odpowiednich technik postępowania, które wpłyną na obniżenie zbyt wysokiego napięcia mięśniowego lub podwyższenie zbyt niskiego napięcia mięśniowego, 
• hamowanie odruchów patologicznych, 
• wyzwalanie ruchów maksymalnie zbliżonych do ruchów fizjologicznych poprzez poprowadzenie i stymulację tych ruchów z punktów kontroli ruchu (m.in. głowy, obręczy barkowej, obręczy miedniczej), 
• przeniesienie zdobytych umiejętności ruchowych na aktywności dnia codziennego. 

Terapeuta metody Bobath proponuje ćwiczenia dla całego ciała, a nie jedynie jego wybranych fragmentów, dzięki czemu pacjent jest dynamicznie aktywowany do udziału w terapii. Pomoc ze strony terapeuty dozowana jest tak, aby zapewniała ona maksymalny aktywny udział pacjenta w terapii, ale nie powodowała zbyt silnej, nieprawidłowej reakcji w wyniki wysiłku i stresu.

Obecnie jest to jedna z najpopularniejszych metod stosowanych w rehabilitacji dzieci i dorosłych na świecie z uszkodzeniem Centralnego Układu Nerwowego (np. po udarach, stłuczeniach pnia mózgu, urazach czaszkowo-mózgowych, u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym czy stwardnieniem zanikowym bocznym).

Inną metodą stosowaną u pacjentów neurologicznych jest PNF.

To Twoja pierwsza wizyta? Sprawdź, jak przygotować się do wizyty w gabinecie rehabilitacji!